Wednesday, 30 September 2015

Mad Max

Nog niet heel lang geleden was Mad Max in de bioscoop te zien en konden we anderhalf uur lang genieten van explosies en gierende v8’s. Nu brengt Warner Bros in samenwerking met Avalanche Studios ons de gelijknamige game maar hoe explosief is die nou eigenlijk?


Het verhaal van Mad Max loopt verder waar de film Fury road geëindigd is en probeert het gevoel uit de films vast te houden in de game. Tip: Als je de kans hebt kijk eerst een keer de Mad Max: Fury Road, dan zal je zien dat je de game meer waardeert. Wanneer je de game voor het eerst opstart zie je hoe Max zijn auto kwijt raakt aan Scabarous Scrotus, zoon van Immortal Joe uit Fury Road. Max word voor dood achtergelaten in de woestijn zonder zijn iconische V8 Interceptor en wordt daar gevonden door Chumpbucket, je sidekick, monteur en een van de weinige vrienden die je maakt in de game. Samen met je nieuw gevonden monteur begin je aan de bouw van de Magnum Opus, de auto der auto’s met het uiteindelijke doel om wraak te nemen op Scabarous Scrotus. Je gebruikt Chumpbucket’s connecties in de Waste Land om nieuwe en verbeterde onderdelen te vergaren voor je auto, de meeste van deze speel je vrij je door stronghold missies te doen. Strongholds zijn de plaatsen waar je “vriendelijke” npcs vind die jouw op missies sturen en je als beloning upgrades geven voor je Magnum Opus en voor Max zelf.


Grafisch gezien is de game echt een hoogstandje, de enorme leegte van de Great White is zo goed in elkaar gezet dat je af en toe geneigd zal zijn om de auto even stil te zetten en om even te genieten van het uitzicht. Daarnaast is de in-game audio erg goed, de v8’s klinken precies zoals je zou willen en de geluiden van het zand, de omgeving en de vijanden is ook uitstekend. Gecombineerd zorgt dit ervoor dat de wereld niet leeg aanvoelt terwijl 80% van de map bestaat uit zandvlaktes.

Voor de pc gamers onder ons is de titel ook goed nieuws want de pc poort is uitstekend, weinig framedrops en bijna continu 60 FPS. Sommige keybinds zijn een beetje onlogisch maar die zijn gelukkig aan te passen, ook de controller support voor de pc is prima.

De gameplay is zowel in de auto als te voet uitstekend, het meest van de tijd zal je achter het stuur van je Magnus Opus zitten en die voelt heerlijk aan. De auto’s zijn goed te besturen daarnaast zit er een degelijk verschil tussen de verschillende types, al had de keuze voor het aantal voertuigen wel wat groter gemogen. Het vechten in Mad Max wordt bijna allemaal uitgevoerd op vier wielen, je kan andere auto’s rammen, opblazen en hun chauffeurs er uit trekken met een harpoen. Wanneer je dan toch uit de auto stapt, valt de game terug op een gevechtssysteem dat we kennen van titels zoals Batman the Arkham Knight en Assassins Creed. Je probeert je aanvallen zo goed mogelijk te timen, drukt op het juiste moment op blokken en schakelt dan de vijand uit met een goed getimede counteraanval. Heel erg ingewikkeld is het systeem niet maar het voelt lekker gewelddadig aan. Dat maakt dit systeem ook al is het iets te simpel een goede keuze voor deze game.

Het sandbox effect in de game is misschien een van de mindere onderdelen van een verder goed afgeronde game. Het voelt alsof de makers net iets te veel elementen van het sandbox genre hebben willen toevoegen. In principe is dat geen probleem want er is veel te doen in de game zoals collectibles verzamelen, sidequests, wat kampen overnemen en een heleboel upgrades unlocken. Je kan upgrades doen voor Max zelf, voor de Magnum Opus en voor de npc strongholds. Het probleem zit hem niet in het aantal dingen die er te doen zijn maar, de variatie in de activiteiten. Deze lijken behalve het uiterlijk en locatie allemaal erg veel op elkaar. Na meer dan 10 uur gameplay zal dit voor sommige mensen herhalend aanvoelen. Maar we mogen zeker niet klagen over het aantal uren gameplay die je uit de game kunt halen.


Conclusie, de game blijft qua verhaal en uiterlijk dicht bij de originele films en dit is als film licentie game uitstekend. Hoewel Avalanche Studios zijn best heeft gedaan er een sandbox game van te maken mist Mad Max toch de nodige variatie in de activiteiten en keuzes. Ondanks dat is Mad Max zeker de moeite waard en, wie wil er nou niet in een Magnum Opus over de Great White rijden.

★★★★☆

Michiel van Dijk


Mad Max at CeX


Get your daily CeX at


Digg Technorati Delicious StumbleUpon Reddit BlinkList Furl Mixx Facebook Google Bookmark Yahoo
ma.gnolia squidoo newsvine live netscape tailrank mister-wong blogmarks slashdot spurl

Tuesday, 29 September 2015

Insurgent

Nadat het eerste deel van divergent serie en gelijknamige film grotendeels positief werd ontvangen en ikzelf ook benieuwd was naar het tweede deel kan ik helaas niet anders stellen dat Divergent: Insurgent niet het spectaculaire vervolg was waar ik op had gehoopt.



In Insurgent volgen we weer Tris, Divergent (Shailene woodley) en haar vriendgenoemd Four, Dauntless, die op de vlucht zijn voor Jeanine (Kate Winslet) en de rest van de naar macht hongerende Erudites.


Terwijl Tris en Four zich hebben verenigd met de Dauntless om de het gevecht aan te gaan gelooft Jeanine dat er een coup komt om haar regerende macht om ver te werpen. Wanneer zij erachter komt dat de founders van het klasse systeem een mysterieuze doos hebben gecreëerd die  de orde hersteld en, dat deze ervoor zorgt de vijf groepen weer in vrede kunnen samenleven word de klopjacht op alle divergent geopend. Jeanine komt erachter, na zes proef mensen die zijn overleden, dat er maar een aantal divergent zijn die de doos kunnen openen en, laat één ervan nou net Tris zijn.

De tweede film is eerlijk gezegd relatief saai, voelt rommelig met een abrupt einde en voelt voornamelijk aan als een opbouw, met een paar verassingen in het verhaal, naar de derde film waarin de twee ‘werelden’ tegen over elkaar komen te staan in een ultieme machtsstrijd.


Deze film is aan te raden voor mensen die divergent hebben gezien of fan zijn van de boeken van Veronica Roth. Laten we hopen dat de laatste finale film Divergent: Insurgent doet vergeten en deel twee gewoon een must see was voor het verhaal.

 ★★☆☆☆

Luuk Blankers


Insurgent at CeX


Get your daily CeX at


Digg Technorati Delicious StumbleUpon Reddit BlinkList Furl Mixx Facebook Google Bookmark Yahoo
ma.gnolia squidoo newsvine live netscape tailrank mister-wong blogmarks slashdot spurl

Saturday, 19 September 2015

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

Metal Gear Solid: Ground Zeroes gaf ons al een voorproefje en nu is het langverwacht vijfde deel uit de reeks eindelijk gereleased. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain.


Na negen jaar in coma te hebben gelegen zien we Venom Snake ontwaken en hiermee wordt de hectische intro ingeleid. Na de het intrigerende begin met geweldige cutscenes word je voor het eerst geconfronteerd met de overweldigende open wereld die de game biedt, wanneer je wordt gedropd in het Afghanistan van 1984.


Daar waar de vorige Metal Gear games vrij lineair zijn, kun je in dit nieuwe deel in de open wereld alles op je eigen tempo doen. Kampen overnemen, extra missies ondernemen en resources verzamelen, die je vervolgens op je eigen ‘Mother Base’ kunt gebruiken om onder meer nieuwe wapens te maken. Het gebruiken van deze wapens, evenals de melee combat, voelt ontzettend goed en zijn erg distinct van elkaar.

Je Mother Base is een belangrijk aspect van deze game. Hier heb jij, Venom Snake, de leiding over je eigen leger. Zo kun je ook in de open wereld vijanden na een niet-fatale uitschakeling ‘verzamelen’, en ze over te halen om op jouw Mother Base te werken. Hier kunnen zij upgrades voor je behalen of op missies gaan. Het nadeel van dit aspect van de game is dat je soms nogal veel moet ‘grinden’ voordat je de juiste wapens hebt voor belangrijke missies.

In grafisch opzicht staat de game als een huis. Vooral de belichting en animaties zijn geweldig, en ook nog eens in 60 frames per seconde in full HD. Net als Metal Gear Solid 4 op de Playstation 3, laat deze game als een van de eerste van deze generatie zien waartoe de console in staat is.

Waar de vorige games bekend stonden om hun ellenlange cutscenes, is The Phantom Pain een stuk minder verhalende game. Het verhaal wordt vooral verteld door verzamelbare cassette tapes, en deze zijn optioneel om te beluisteren wanneer de speler dat het best uit komt. Zo kun je deze game op je eigen tempo spelen.


Metal Gear Solid V: The Phantom Pain is een belangrijke transitie in deze langlopende serie. Door de vrijheid die aan de speler geboden wordt, het lichtere verhaal en de intuïtieve controls, is dit een Metal Gear Solid game die voor iedereen geschikt is!

5/5.

★★★★★

Ruben Kroon


Metal Gear Solid V: The Phantom Pain at CeX


Get your daily CeX at


Digg Technorati Delicious StumbleUpon Reddit BlinkList Furl Mixx Facebook Google Bookmark Yahoo
ma.gnolia squidoo newsvine live netscape tailrank mister-wong blogmarks slashdot spurl

Tuesday, 15 September 2015

Strike Back Season 3

Altijd de goede soldaat. De doorgewinterde Sgt. Michael Stonebridge (Philip Winchester) zet voet in verraderlijke Colombiaanse wateren en zegt ‘’ours is not to reason why’’. Waarop Sgt. Damien Scott (Sullivan Stapleton) antwoord, ‘’Maybe it’s time we start.’’


Na drie, heerlijke gun blazing, shoot first think later, over the top buddy heroïsme seizoenen van Strike Back is de bovenstaande vraag wat laat gesteld. De fans van deze serie weten dat de titel van de serie net zo bot is als de actie die er in voor komt. Strike Back is een internationale thriller die Section 20 volgt in haar missie om terreur wereldwijd tegen te gaan.  Een aantal nieuwe gezichten verschijnen en worden geweldig neergezet. Robson Green, als Col. Philip Locke, en Dougray Scott als rogue operative James Leatherby laten dreiging en spanning oplopen door het hele seizoen. 


Wanneer Scott en Stonebridge van wat welverdiende R&R aan het genieten zijn worden ze van de weg geplukt wanneer een missie in Libanon, geleid door section 20 baas Major Dalton, compleet verkeerd uitpakt. De sergeanten worden naar Colombia gestuurd om de money man te vinden die ervoor zorgde dat de operatie van Major Dalton mislukte. Hier is het dan ook wanneer director J. Basset besluit om alles in het zicht, Strike Back stijl op te blazen. And it’s awesome!

Elk seizoen probeert Strike Back de lat hoger te leggen en propt meer actie en energie in de serie dan de vorige tien episodes. Ook in seizoen drie zijn de locaties wereldwijd gelegen en passen deze geweldig bij de setting van het verhaal. De chemie tussen Winchester en Sullivan spat ook in dit seizoen weer van het scherm, hun scherpe, komische en dramatische woordenwisselingen maken hun één van de beste duo’s op het scherm op dit moment.


Almost always outgunned and outmanned, deze helden twijfelen nooit en springen het gevaar tegemoet met heerlijke catchfrases ‘’what the hell is he doing?’’ Scott;  ‘’something brave or stupid. Can’t tell yet’’. Voor de fans van Strike Back is seizoen drie weer een aangename verwelkoming tussen alle series met een twists, donkere plotten of het zoveelste zwoele drama. 

Gelukkig is seizoen vier al aangekondigd met de heerlijke titel ‘’the world is not saving itself’’ 

★★★★☆
Ferdi Taskin


Strike Back Season 3 at CeX


Get your daily CeX at


Digg Technorati Delicious StumbleUpon Reddit BlinkList Furl Mixx Facebook Google Bookmark Yahoo
ma.gnolia squidoo newsvine live netscape tailrank mister-wong blogmarks slashdot spurl

Tuesday, 8 September 2015

Until Dawn

Zou er eindelijk een game zijn die mij uit mijn standaard gamehouding haalt en mij constant gespannen houd? Het antwoord was al naar een paar uur spelen duidelijk, dit is een zeldzaam goede horror game, een must have in je collectie en misschien, wel één van de beste games van 2015!


De game volgt de klassieke slasher films: acht tieners komen samen in een resort in de besneeuwde bergen van Canada. Hun samenkomen valt tegelijk met de herdenkingsdag van hun twee goede vrienden, tweeling zusjes Hannah en Beth, die een jaar daarvoor zijn verdwenen.
Wat een gezellige trip had moeten zijn veranderd snel in een catastrofale ramp waarin zij worden opgejaagd door een psychopaat in een masker. 


Hoofdschuddend zitten we naar horror films te kijken wanneer de meest onlogische keuzes gemaakt worden. Hierin zit dan ook één van de sterkste features van de game, het butterfly effect. Alle keuzes die jij maakt hebben effect op de uitkomst van de game, iets wat jouw in het begin van de game vertelt word door een creepy psycholoog in een soort van interactieve cutscenes. Met een heerlijke twist.

De game laat je constant achter met een opgejaagd gevoel. Onverwachte QTE events en de druk om een keuze te maken zorgde ervoor dat ook ik de domme hoofdschuddene keuze maakte. Jij bepaalt of zij schuilen of rennen, het gevecht aangaan of verstoppen en jij bepaalt door je keuzes wie er sterft en wie er blijft leven. En een gemaakte keuze kun je niet meer terugdraaien.

Alle characters worden sterk neergezet door de acteurs. Hun karaktereigenschappen kun je volgen via het menu en je ontwikkeld een haat - liefde verhouding met de tieners die, in mijn, geval ook zeker de keuzes beinvloede die ik maakte, voornamelijk of ik wel of niet klaar was met diegene en ik hem of haar achterliet aan het lot. En ik baalde als sommige characters door mijn keuze het einde niet haalde.


Het is overduidelijk dat de makers er alles aan gedaan hebben om de game zo onvoorspelbaar en eng mogelijk te maken. Alles in de game klopt. Het geweldige geluid dat al begint bij het opstarten, de graphics, (on)voorspelbare jumpscares, de spanning van een echte horror game en de constante vraag wat er zou zijn gebeurt als je toch een andere keuze had gemaakt.
Eindelijk een game waarbij het licht liever aanblijft.

★★★★★

Ferdi Taskin


Until Dawn at CeX


Get your daily CeX at


Digg Technorati Delicious StumbleUpon Reddit BlinkList Furl Mixx Facebook Google Bookmark Yahoo
ma.gnolia squidoo newsvine live netscape tailrank mister-wong blogmarks slashdot spurl