Vrolijk kerstfeest van ons allemaal gewenst hier bij CeX. Het is tijd om die kalkoen naar binnen te werken en je broekriem los te maken!
Heb je een paar vreselijke cadeaus gekregen? Je kan ze inruilen bij CeX. We zijn weer open vanaf de 26e. Maak je geen zorgen, we vertellen het niet verder ;-)
Voorkom een potentiële Kerst-ramp deze aankomende feestdagen door je kadotjes en verrassingen online te bestellen op webuy.com voordat de postbodes ook Kerst gaan vieren vanaf1:
11:59PM Dinsdag20 December 2016
Alles wat er na deze datum besteld wordt kan na 24 december pas aankomen.
Wil je de postbode deze feestdagen ontzien? Kom dan naar de voor jou dichtstbijzijnde CeX winkel die je hier kan vinden. Kom gezellig bij ons langs en koop alles met vertrouwen, je kan bijna alle items2 die je hebt gekocht in december omruilen tot en met 31 december voor een CeX Tegoedbon. Zorg er wel voor dat je deze items terug brengt in dezelfde conditie als toen je ze kocht en zorg dat je de originele aankoopbon nog hebt.
1 Deze data zijn bedoeld als richtlijnen en zijn geen garanties. Externe factoren buiten onze macht (het weer, stakingen, etc.) kunnen je bestelling vertragen.
2 Met uitzondering van Besturing Systemen (Windows, Mac OS, etc.), Applicaties, Software en Games waar een "(S)" in de titel staat.
Gisteren in Cex Heerenveen is de prijs aan de allereerste winnaar van onze Feedback Competitie uitgereikt! Zoals u misschien zult verwachten, nam de winnaar deze maar al te graag in ontvangst!
Mocht jij nou ook ooit als winnaar van €150 uit de bus willen komen? Vul dan jouw feedback in op webuy.com/feedback met de unieke code onderaan elke aankoopbon.
Dat is het probleem wat moet worden verholpen in Microsoft en Remedy Games’ exclusive Quantum Break. Quantum Break is een third person shooter gewikkeld in een sci-fi plot met als extra aanvulling live-action afleveringen, die je als speler meer inzicht zullen geven in wat er allemaal achter de schermen van het onheilspellende Monarch Solutions gebeurd.
Het komt niet zo vaak voor, dat je in een game na elk hoofdstuk een switch maakt tussen gameplay en een live-action tv show en weer terug. Maar ondanks het feit dat de show bij lange na niet de beste tv show is de ik heb gezien, het is zeker niet slecht en het brengt de wereld van Quantum Break toch iets meer tot leven. Je kan bijvoorbeeld sporen van personages uit de show terug vinden in de emails op computers in de game, en de keuzes die je maakt in de game hebben invloed op wat er in de show gebeurd. En als je toch iemand bent die gewoon zelf wil blijven doorspelen, deze afleveringen zijn geheel optioneel.
In de game stap je in de schoenen van Jack Joyce, die vroeg in het verhaal betrokken raakt in een ongeluk met de tijdmachine van zijn broer. Dit ongeluk geeft hem verschillende tijdkrachten. Zo kan hij bijvoorbeeld de tijd stop zetten, terug draaien en razendsnel kogels ontwijken. Dit wekt de aandacht op van Monarch Solutions, die al snel de jacht op hem inzet. Grafisch gezien ziet Quantum Break er ontzettend goed uit. De wereld ziet er het mooist uit het gebroken is, als de tijd vastzit en je je een weg moet banen tussen objecten die steeds open en dichtslaan.
Ook wat audio betreft doet Qantum Break het goed. Het gebruik van effecten tijdens momenten waarin de tijd langzamer gaat zorgt er toch wel voor dat je precies weet wat er aan de hand is zelfs al zijn je ogen dicht. Ook heeft de game een uitstekende soundtrack met een prima keus aan liedjes die spelen na elke act. Maar daar waar Quantum Break grafisch uitblinkt, is het niet meer dan een matige shooter. Je tijdkrachten zijn vooral in de eerste gevechten ontzettend leuk, maar daar kan je snel op uitgekeken raken. Ook zal je af en toe in de game platforming secties tegenkomen, waarin je snel zult merken dat Jack zeker niet de mobiliteit van Nathan Drake heeft. Hij sjokt waar hij naartoe moet en kan alleen op bepaalde objecten klimmen.
Al met al doet Quantum Break wat het moet doen. Het is een solide game met een goed verhaal, uitstekende graphics, degelijke actie en personages die interessant genoeg zijn voor tien uur.
Daar tegenover constateer ik dat Quantum Break niet een game is die de test van de tijd zou kunnen doorstaan. Daar waar de makers het concept van tijdreizen goed begrepen, wordt de game ondersteunt door personages die niet zo memorabel zijn. Het is wellicht genoeg voor een succesvolle franchise, maar daarvoor moet Remedy Games wel even aan het één en ander sleutelen.
Als de Batman zijn masker opzet voor een nieuwe comic adaptatie in film spits ik mijn oren, trek mijn batman shirt aan, oefen mijn diepste en donkerste stem en wacht ongeduldig tot deze beschikbaar is. En in Batman Bad Blood zien we één grote vleermuis familie bij elkaar. Batman als favoriete comic boek hero? Ja zeker.
Het verhaal gaat door in de lijn van Son of Batman en Batman vs Robin waar de makers veel lof voor verdienen. Na een missie met Batwoman, die het opnemen tegen de B klasse villains in Gotham, raakt Batman vermist. Nu de criminaliteit, na de verdwijning van Gothams beschermer, weer toeneemt doet Dick Grayson (Nightwing) zich voor als de Batman die de hulp in schakelt van Bruce Wayne zijn zoon Damian (Robin), Batwoman en Luke Fox (zoon van Lucius Fox) die zich Batwing noemt. Hoewel ze de criminaliteit terug dringen komen ze er moeilijk achter waar Batman zich momenteel bevind en zet baddy Heretic een serieus master plan die kan leiden tot onmetelijk veel kracht.
Buiten het standaard; zoek en vecht met de bad-guys laat Bad Blood een andere kant van de langlopende Batman serie zien. Robin, Batwoman, Batwing en Nightwing zijn allen op een manier verbonden en gecreëerd door The Dark Knight. Damian (Robin) is de zoon van en de andere personages zijn allemaal tot stand gekomen door. De film probeert deze individuen allemaal neer te zetten met hun eigen achtergrond en flashbacks waarom ze zo zijn geworden en hoe Batman hun heeft geholpen, waar ze ondertussen onderling maar moeilijk kunnen samenwerken om hun gezamenlijke vriend te vinden.
Hoewel de film, zoals het hoort vol zit met actie, gevechten en het duistere sfeertje wat zo goed past bij Batman proberen de filmmakers juist het bovenstaande goed te benadrukken. Waarin de implicaties van het duistere plan van Heretic de batman series een volledige andere kant op zou laten gaan en Batman nooit meer hetzelfde zou kunnen zijn.
Hoewel het bovenstaande misschien klinkt als een heerlijk plot voor een Christopher Nolan achtige donkere Batman film is het allemaal toch wel wat mager. De Film duurt maar 72 minuten en bereikt daarin niet de diepte die de makers wel wilden meegeven. De voice-actors zijn op Stuart Allen na (Robin) allemaal goed gecast waarin je niet het idee krijgt naar Disney Batman te kijken.
Batman Bad Blood is een vermakelijke film voor de Batman fans die een standaard actie verhaal af levert met een ‘oude’ held gecombineerd met een nieuwe blik op de Batman familie.
Al jaren zit ik te blèren tegen mijn vrienden/teamgenoten waar er iemand staat te wachten, welke kant ze oplopen, hoeveel er zijn en waar iemand misschien sneaky beaky zit te wachten tot iemand de hoek om komt lopen. Guardian in de weer met de AWP, noscopes, sterke communicatie, clutches en teamwork zijn woorden waar mijn tactical hartje sneller van gaat kloppen. Al deze dingen werden duidelijke must do’s voor de nieuwe Rainbow Six Siege maar, kunnen ze daadwerkelijk de gevestigde tactische orde verslaan?
De meeste developers gaan tegenwoordig mee met de hype van COD en BF/Battlefront en maken massieve PvP shooters waar geduld niet nodig is en het alleen maar draait om je eigen puntjes veroveren. Gelukkig heeft Ubisoft dat onder het kleed geschoven. In Rainbow Six Siege telt elke seconde. Het krakende geluid verraad je en muren en vloeren beschermen je niet tegen explosieven of kogelregens. Er zijn geen Respawns en maar vijf spelers per team wat maakt dat elk teammember even waardevol is. Run and Gun en Spray and Pray leveren je een zekere dood op waardoor rust en tactiek en goed om de hoekjes peaken alleen maar belangrijker worden.
Siege kent (helaas) geen singleplayer mode maar laat je daarentegen elf training missies afwerken waarin je een deel van de verschillende tactische mogelijkheden en operators leert kennen. Hoewel sommige missies behoorlijk pittig, en ik sommige missies een aantal keer opnieuw moest doen, voelt deze modus toch aan als iets waar een singleplayer meer recht had kunnen doen aan de game.
De elf missies zijn daarentegen wel een mooi opstapje naar het echte PvP werk. Tijd voor de setups Defense en Offense. Defense (in de daarbij horende game modes) werkt op je zenuwen. Je weet dat je tegenstanders door elk muurtje, raam of deur naar binnen kunnen stormen, flashbang gooiend en al en jij op je hopelijk tactische plekje de goede keuze heb gemaakt om te gaan zitten. Ik barricadeerde dan ook angstig alle deuren die ik maar kon vinden, rende paniekerig rond op zoek naar een goed plekje en legde waar ik maar kon ( tactisch of niet ) een boobytrap neer.
Offense geeft je vaak dertig seconden bij voorbaat om met je drone te zoeken naar hetgeen de missie luidt en het spotten van boobytraps en waar je vijanden ongeveer zitten. Hoewel ik er op de harde manier een aantal keer achter kwam dat dit geen garantie geeft want de vijand loopt natuurlijk ook gewoon rond (die gaat niet zitten wachten tot ik er een keer ben, schijnbaar).
De audio van de game verdient hier zijn grootste pluim. Er is geen opzwepend muziekje op de achtergrond er is helemaal niks. Behalve het geluid dat je teamgenoten en de tegenstanders maken. Breach charges op de deuren, voetstappen of de tegenstander die door prikkeldraad loopt. Execute means execute. Het moment is daar. Ik hoor een charge geplaats worden op de deur. Ik hoor de voetstappen naderen en ik zit om het hoekje de gegijzelde te bewaken. De eerste vier keer wist ik niet wat me overkwam. Een explosie een flashbang en smoke grenade (waarbij ik ook echt niks meer zag en hoorde) waren al snel het einde van mij en mijn team. Dat moet beter!
De CSGO speler in mij had het snel door. Dat wordt Youtube openen en is goed de maps bestuderen.
Er zijn elf maps waarop gespeeld word die allemaal andere tactieken met zich mee brengen. Deze kunnen allemaal anders worden benaderd welke ook afhankelijk is van de operator en gizmo’s die je gekozen hebt. Er zijn twintig operators beschikbaar ( tien aanvallers – tien verdedigers ) die allemaal unieke eigenschappen hebben die je kunt benutten tijdens het spelen. Tel daarbij nog eens de talloze manieren customization op van je wapentuig en je kan een op maat gemaakte operator maken voor jouw speelstijl.
Het vervelendste uit de game (buiten de toch wat matige graphics om) is het levellen in de game. Letterlijk alles moet nog behaald of unlocked worden als je net begint te spelen. Waarbij je zelfs eerst de training missies moet spelen voordat je online mag (wat voor sommige mensen alleen maar beter is, Noobs) Het duurt toch al snel zo’n tien uur voordat je genoeg Renown bij elkaar heb gespeeld (de unlock centjes). Hierdoor word je verplicht de situations missies te spelen. Je unlocked hiermee zo’n tien operators en de rest via de online modus unlocken is een test van je geduld waarbij het er verdacht veel op lijkt dat Ubisoft wilt dat je met je echte centen Renown pakketten koopt om het allemaal wat sneller te laten gaan.
Ondanks de moeite die in je game moet steken om daadwerkelijk online te kunnen spelen kan ik niet anders stellen dat dit het waard is. Als je eenmaal een aantal vrienden hebt die met je meespelen komt het tactische echt naar boven in de game waar een COD niet aan kan tippen. Ondanks dat de game een paar minpuntjes heeft zoals de graphics en het altijd online zijn en de langzame progressie in je operators doet Ubisoft er alles aan om je te laten genieten van de game. Van de rank setbacks van CSGO heb ik voor nu geen last want als je eenmaal door krijgt hoe Rainbow Six Siege werkt laat de game je niet meer los.
Toen er zo’n zeven jaar geleden werd
bedacht dat Marvel gaat werken naar één van de grootste gevechten
uit comic book geschiedenis hebben wij als kijkers vanuit het MCU (Marvel Cinematic Universe) immense special effects, schermen gevuld
met drama en explosies en larger then life superhelden gekregen. Van
groen onhoudbaar monster tot een god die zo de Andrelon reclame in
kan. Deze zomer kregen we daar een toevoeging bij. Geen gigant maar
een kleine held met een belangrijke rol. Een mede oprichter van The
Avengers. Ant-Man.
Na een korte introductie van Dr. Hank
Pym (Michael Douglas) in 1989, die een geniale wetenschapper is
onder de hoede van S.H.I.E.L.D, en zien hoe hij met zijn speciale
formule samen met zijn vrouw een nucleaire raket onschadelijk maakt,
gaan we terug naar het heden en zien we voor het eerst Scott Lang (Paul Rudd) die op memorabele wijze afscheid neemt van zijn
medegevangenen. De meesterinbreker word na drie jaar vrijgelaten en
opgehaald door zijn voormalige celgenoot Luis (Michael Pena) die
hem weer probeert te overtuigen om door te gaan met inbreken. Scott
wilt liever op het rechte pad blijven en eindelijk bewijzen aan zijn
ex vrouw en dochter dat hij de vader en echtgenoot kan zijn die hij
moet zijn. De nieuwe vriend van zijn ex vrouw, Paxton, ziet alsnog
het slechte in Scott en, misschien heeft hij daar wel gelijk
in.
Niet veel later zien we Scott namelijk inbreken in een
kluis waar hij een vreemd rood pak vind die hij snel van dichtbij zal
meemaken. Het pak zorgt er namelijk voor dat Scott kan verkleinen tot
de grote van een mier en zijn kracht en snelheid onmeetbaar worden.
Zoals later zal blijken zijn de kluis en het pak van Dr. Hank Pym die
na een dramatische wending heeft gezworen deze nooit meer te
gebruiken. Dr. Pym heeft nu iemand nodig die het pak voor het goede
zal gebruiken en ziet in de Scott de ideale held.
Bij de meeste Marvel films zien we
trainingen in enorme complexen maar in Ant-Man gaat dit gewoon in de
achtertuin van Pym. Scott leert niet alleen zijn kracht en snelheid
te benutten maar leert ook te communiceren met vier verschillende
soorten mieren. Een leger welke later goed van pas komt. De
trainingen worden geweldig in beeld gebracht waarbij een beetje water
in een bad verandert in een tsunami en gras eruit ziet als torenhoge
gebouwen en een scene met een stoomlocomotief die bijna aanvoelt als
een scene uit een oude western film.
Niemand minder dan de dochter van Hank
Pym, Hope (Evangeline Lilly) ziet het niet zitten met Scott als
opvolger, bijna de gehele film klaagt dat ze zelf beter is, moet
accepteren dat Scott het zal moeten gaan opnemen tegen de voormalige
protege van Pym. Darren Cross. Cross probeert een replica te creëren
van het verkleiningsserum die hij Yellowjacket noemt. Scott is de
aangewezen persoon om dit gevecht aan te gaan.
Hoewel de
kleinste held, is Ant-Man een zeer vermakelijke must see voor de fans
of degenen die het MCU op de voet volgen. Er word wat grondwerk
gelegd voor cross-overs (Ant-Man tegen Falcon) die in de latere
films zeker zal terugkomen. De geestige humor, sterke special effects
en actie scenes het toch wat simpele verhaal (er is geen enkele
referentie naar The Avengers) maken deze film een heerlijk
tussendeel met wat er nog komen gaat. Gegarandeerd een vervolg met
Ant-Man en The Wasp. Een kleine held met een groot verhaal.
Wil jij de review van Fantastic Four schrijven? Ja natuurlijk zeg ik enthousiast. Antwoord en vraag zijn meerdere malen mijn gedachten gepasseerd na het zien van de film. Gepasseerd in het negatieve en mijn anderhalf uur tijd waarvan ik wilde dat ik deze kon terug draaien. Het eerste filmische probeersel uit deze populaire comic serie in 2005 werd bijzonder slecht ontvangen en ook de reboot van de franchise is verre van Fantastic.
De origin story, zoals ze dat zo mooi zeggen, heeft director Josh Trank maar aan de kant geschoven en laat de film leunen op het verhaal van Brian Michael Bendiss en Mark Millar. De helden uit het verhaal; Reed Richards (Miles Teller), Sue Storm (Kate Mara), Ben Grimm (Jamie Bell) en Johnny storm (Michael B Jordan) en Victor Von Doom (Toby Kebbell), die meer aanvoelt als een klagende hipster wiens naam de bad guy al verraad, zijn geen volwassenen maar net klaar met college.
De groep krijgt deze keer geen cosmic rays te verduren (dat is zo 1960) maar teleporteren zichzelf naar een andere dimensie waar een laag chemische radiatie hun moleculaire structuur verandert, waardoor zij allemaal beschikken over super powers. Reed kan zijn lichaam uitrekken en is elastisch, Sue kan onzichtbaar worden en force fields opwerpen, Johnny kan zichzelf in vuur en vlam zetten en Ben verandert in een kolossale steen met ongekende kracht. Vic Von Doom, de eigenwijze hipster, kan het niet laten om zijn naam eer aan te doen en gaat over naar de dark side.
Nadat de reis met veel special effects en relatief slecht acteerwerk (Ondanks de toch bekende en goede acteurs) in beeld word gebracht word de groep wakker in een geheime basis van de overheid en ontdekken wat er is gebeurd met hun lichamen. Nadat iedereen zichzelf heeft kunnen vinden in de nieuw vergane krachten worden de vier ingezet voor klusjes die niet heel boeiend in beeld worden gebracht en ook niet als een meerwaarde van superhelden voelen in de film. De film voelt aan als de eerste drie spiderman films. Een tijdsverspilling met sesamstraat dialogen, weinig echte spanning en voelen de special effects aan alsof dat wel in 1960 gebleven is. Het is daarbij ook duidelijk dat Fox de rechten in handen heeft van deze franchise en de film niet valt onder het MCU (Marvel Cinematic Universe) waar de films wel de aandacht en liefde krijgen die ze nodig hebben.
Fantastic Four gooit alle goede elementen die in de comics zitten eruit. Er zit weinig tot geen humor in de film, de dialogen zijn lang, veel en slaapverwekkend, voelt niet aan alsof er vier nieuwe superhelden zijn opgestaan om ons verder te vermaken en weet sterke acteurs te downgraden. De bad guy is een aangebrande zeur met een paar krachten waarbij ik teleurgesteld was om het uiterlijk dat ze hem hadden gegeven, if it ain’t broke don’t fix it. Als iemand het ooit nog aandurft om deze craptastic films Fantastic te maken dan hoop ik dat de films onder het MCU gaan vallen. Pas dan kunnen we echt genieten van deze lang lopende comic boek serie op het witte doek.
De Jurassic Park films waren, toentertijd, geweldige films. Spectaculair, spannend en bracht de uitgestorven ‘beestjes’ tot leven op het witte doek. Tweeëntwintig jaar na het origineel is daar het langverwachte vervolg op de wereldberoemde Jurassic Park serie, Jurassic World.
De film speelt zich af op hetzelfde eiland als Jurassic Park, Isla Nubar, en in tegenstelling tot het origineel is dit keer het park volledig af en klaar om massaladingen toeristen te verwerken die allemaal verbaasd naar de reusachtige dinosaurussen komen kijken.
Laten we meteen doorgaan naar het zeer matige plot van de film. De zeer rijke miljardair Simon Masrani , die niks heeft geleerd van het drama uit 1993, heeft veel geld gestoken in het volgende mens vriendelijke dino attractiepark. Onder zijn leiding is velociraptor trainer Owen ( Chris Pratt ) die ervoor moet zorgen dat de velociraptors als een soort paradepaardjes de toeristen moeten vermaken. Pratt voelt aan als een slecht gelukte Indiana Jones zonder charisma die ondertussen beland in een zeurderig en geforceerd aanvoelende romance met Clair ( Bryce Dallas Howard ).
Maar Claire is maar al te druk met haar baan als directrice van het park, waarbij ze ook nog eens moet zorgen voor de hoofdrolspelers haar neefjes Zach en Grey, die voor een dagje over zijn.
Claire, Zach, Grey, Owen en de duizenden toeristen staan plotseling onder dreiging wanneer een zelf gefabriceerde gigantische hybride dino genaamd de Indominus Rex besluit om de poten te nemen zijn mede-dino’s vrij te laten en het hele park verwoest. Rex word steeds slimmer en kan zich aanpassen aan zijn omgeving waardoor het steeds moeilijker en gevaarlijker word om Rex te vangen.
Het matige plot is nog te overzien door de geweldige CGI en techniek die in de film is gestoken. De dinosaurussen zien er prachtig en levensecht uit en ook de verwoestingen worden Michael Bay stijl met gevoel in beeld gebracht maar, waar ik me mateloos aan stoorde was de overvloedige product placement in de film. Hierdoor voelde de film aan als één groot reclameblok voor Samsung, Mercedes-Benz, Beats en coca cola. Tuurlijk de film heeft een budget nodig en die krijgen ze onder andere uit reclame maar ze stonden nog net niet bellend op een auto een slokje te nemen met een muziekje op de achtergrond.
Het matige acteerwerk, het slechte plot en de product placement laten de film niet tot zijn recht komen en ik was dan ook als fan van het eerste uur redelijk teleurgesteld. De special effects zijn noemenswaardig en daar blijft het ook bij.
War, War never changes. Met deze woorden beginnen ik alweer aan het vierde deel uit de Fallout serie. Woorden waarmee ik elke Fallout game ben begonnen. Woorden die elke game hetzelfde laten beginnen want, ook in dit deel uit de serie is de wereld weer plat gegooid met nucleaire bommen. Gelukkig bestaat Vault-Tec om jouw in leven te houden terwijl de wereld buiten jouw veilige kluis om vergaat. Buiten schijnt de zon, kinderen rennen vrolijk over straat en ik zie mijn gezicht in de spiegel. Een gezicht dat vele gedaanten kan aannemen want hier begint mijn character creation. Gekozen voor een mannelijke protagonist begin ik te bouwen aan mijn alter game ego. De overweldigende keuzes om hiermee te creëren zijn het begin van een game sessie vol met alternatieven.
Een vredige ochtend thuis met vrouw, kind en robot butler die het idyllische Amerika laten zien.
De rust word niet lang bewaard want na een verontrustende nieuwsuitzending ren je met kind en vrouw naar Vault 111 waar je net op tijd aankomt voordat de wereld ophoud zoals je hem kent. In Vault 111 spendeer je 200 jaar in cryogenic-stasis waarin je kort wakker word om te zien dat een stel jouw vrouw vermoord en zoon ontvoerd totdat je opnieuw wakker word in het jaar 2277. Wanneer je de tutorial in de Vault hebt gedaan. Stijg je uit de kluis naar boven, terug naar de wereld die er nog over is. Je komt terug in een uitgestrekte wereld nog niet herstelt van de nucleaire schade, en het ooit zo mooie Boston dat volledig in puin ligt. Voor mijn gevoel is de wereld van Fallout 4 niet groter dan Fallout 3 of Fallout New Vegas maar zit de map voller met meer ontdekkingsmogelijkheden met daarbij meer afwisseling dan de ‘standaard’ fabrieken, winkels en schuilplaatsen. Uitgebrande vliegtuig wrakken, gigantische boten en meer te ontdekken bij grote shelters of fabrieken. Boston zelf voelt aan als, het klinkt raar, een gepaste stad voor de nuclear fall.
Zo’n grote wereld vol gebouwen en characters brengen natuurlijk een hoop quests met zich mee. Binnen de eerste twee uur stond mijn pip-boy vol met main en side quests, hoewel de uiteindelijke doelstelling van Fallout 4 dezelfde is als het vorige deel, zoek iemand. Een andere manier om de vele side- en ‘miscellaneous’-quests mee af te wisselen, is door een andere quest-lijn te volgen; die van de Minutemen. Deze groep is jaren geleden uiteen gevallen en willen hun organisatie weer herbouwen om orde en recht in de Commenwealth terug te brengen, waar ze natuurlijk jouw hulp bij nodig hebben.
De Minutemen brengen misschien wel de grootste verandering in de game mee. Zij zullen een nederzetting nodig hebben om te overleven en laat jij nou net degene zijn met twee rechterhanden.
Buiten het tergende bouwsysteem om betekent dit dat de hele wereld loot voor jouw heeft. Elk klein schroefje, draad, stukje hout of metaal kun je gebruiken voor je upgrades van zowel wapens en armor, die nu ook te veranderen is, maar ook voor je settlement. Hoe meer settlements je opzet hoe groter je neiging word om nog meer te verzamelen. Misschien niet de nuttigste bezigheid in de game maar één die zeer belonend aanvoelt als jouw settlement aanvoelt als een klein vredig dorp. Totdat deze word aangevallen door Raiders.
De combat voelt zoals in fallout 3 erg onwennig. Ik weet het, het is geen shooter of hack and slash maar Bethesda had naar mijn mening toch wat meer aandacht aan de mogen besteden aan de gameplay hiervan. Vernieuwend is wel het V.A.T.S ( Vault-Tec Assisted Targeting System ) die de tijd niet meer stilzet maar lichtelijk laat doorlopen. Hierdoor moet je sneller de keuze maken en zorgt ervoor dat het tempo toch hoger ligt. Een welkome toevoeging.
Een bijzonder toevoeging aan je toch al imposante arsenaal is de Power Armor. Soms voelde deze overpowered maar zorgde er ook voor dat ik bepaalde missies met minder ongeduld kon volbrengen. Je bent zeker niet onkwetsbaar want Armor of niet Behemoth ramt nog steeds dwars door je heen. Grafisch gezien voelt het niet aan alsof Bethesda ook in het next gen tijdperk is gestapt. De hoofdrollen worden sterk weergegeven maar alle personages daaromheen voelen aan als etalagepoppen die kunnen bewegen en praten waarbij de lip sync soms niet synchroom liep. De wereld zelf heeft de bekende glitches waarin sommige personages door muren heen wandelden of ze zweefden.
De bekende en geplaagde bugs van de Fallout serie, de graphics, het onwennige combat systeem vallen allemaal weg bij de geweldige game die Fallout 4 is. De langverwachte RPG waarin je tijden kunt ronddwalen in de uitgestrekte Wastelands en is er altijd wat nieuws te ontdekken. Overweldigende keuzes die je van Vault-Tec wanderen laten veranderen in een Wasteland Warrior en de impact die jouw keuzes hebben slepen je mee in het verhaal. Een verhaal dat je uren zal bezighouden.
Voordat de zombies iedereen naar de bioscopen trokken waren er de rampenfilms. Films waarin de aarde en mensheid grootschalig word bedreigd door natuur, mens of Alien. En al die films hebben dezelfde overeenkomstigheid; slechte dialogen, realisme, originaliteit of een nagel bijtend plot.
Wat de directors de laatste jaren wel hebben is de techniek om dit allemaal zo spectaculair mogelijk te laten gebeuren. Zo ook in San Andreas die alle slechte eigenschappen beschikt maar CGI als nooit te voren inzet in een disaster movie.
De charismatische Dwayne Johson speelt Ray Gaines. Een traumahelikopterpiloot ( het is echt één woord ) voor de Los Angeles Fire Department. Zijn aanstaande ex vrouw heeft een nieuwe liefde gevonden in een miljonair, zijn dochter staat op het punt om te vertrekken naar college en hij verwerkt de dood van zijn andere dochter. Dit klinkt als het plot van een slechte zondagavond film maar het is echt waar en wanneer een aardbeving de westkust van Amerika ( geweldig gemaakt ) verwoest springt Ray in zijn helikopter om zijn familie te redden.
Terwijl protagonist Ray op zoek gaat naar zijn familie zien we seismoloog Lawrence die een methode heeft gevonden om aardbevingen eerder te ontdekken. Redelijk laat na de eerste grote schok, maar Lawrence ziet dat dit de eerste is van een aankomende, nog grotere beving. Lawrence probeert samen met een lokale verslaggever het nieuws wereldkundig te maken zodat mensen kunnen vluchten. Beter laat dan nooit. En laten we eerlijk zijn. Een wetenschapper die het voorspelt maar moeilijk gehoord word hoort nou eenmaal in een disaster movie.
Ray blijft de hele film een doorzetter wat er ook gebeurt. Zijn vrouw en dochter ( Carla Gugino en Alexandra Daddario ) spelen een consistente niet vervelende rol, hoewel de camera mannen niet schuw waren om Daddario veelvuldig in beeld te brengen. Het verhaal krijgt nog een extra laag mee door de twee broers. Ben een opkomend architect en zijn broertje Ollie die voor wat afwisseling en humor zorgen in de film.
Ondanks mijn cynisme over deze film moet ik eerlijk zijn. Ik heb tot het einde met verbazing zitten kijken naar de verwoestingen die werden getoond. En soms hoeven dialogen niet eindeloos en diepzinnig te zijn. Soms zijn de meest simpele dialogen met teksten als; ‘let’s go get our daughter’, ‘i’m gonna get you out’ en ‘i told you so’ niet belangrijk. Bij rampenfilms moeten we accepteren dat het gaat om de special effects. Met die gedachten komt deze film tot zijn recht. Gebouwen, natuur, Hoover Dam en de Golden Gate Bridge storten ineen en er is complete chaos onder de mensheid. Dwayne Johnson doet met zijn kolossale voorkomen nog enig eer aan de film en hé, wanneer trok jij een autodeur eraf terwijl je hangt uit een helikopter?
Na de vierde aflevering van seizoen één zat ik helemaal in het verhaal van Arrow. De filmische en, misschien wel spannendere delen van het verhaal op het eiland Lian Yu, de charistmatische Oliver Queen ( Stephen Amell ), de donkere sfeer die om het achterliggende verhaal ligt en de goed gecaste co-stars zorgen ervoor dat Arrow na twee seizoenen een stevige fanbase op heeft gebouwd.
Bij elk nieuw seizoen van een serie heb ik onbewust dezelfde angst. Wat nou als ze dit seizoen de serie verpesten? Moet ik dan weer hopen dat het seizoen erna beter is ( bijv; The walking dead, Seizoen 4 ).Met in het tweede seizoen het verhaal over Slade Wilson die na de spetterende mirakulous seizoens finale mij ongeduldig liet voor seizoen drie kreeg ik deze gedachte al voordat seizoen drie was begonnen.
Gelukkig begint seizoen drie sterk. In de eerste aflevering zien we de schade die is toegebracht door Slade, zien we hoe team Arrow zich houd maar ook de interne strijd van Oliver Queen die buiten- spelen als vigilante maar moeilijk kan combineren met het ‘gewone’ leven. Dit word nog eens verergerd als Ray Palmer verschijnt en zowel Queens bedrijf en Felicity voor zich weet te winnen. De terugkeer van de Count en de cliffhanger over de dood van Sarah Lance. Al die angst voor niks. Na één aflevering is het duidelijk, dit word weer een heerlijk seizoen.
Prive en Arrow tegelijk word steeds moeilijker voor Oliver en de dood van Sarah zorgt ervoor dat Oliver een beetje soft word,zijn doel verliest en ook zichzelf verliest in schuldgevoel. De dood van Sarah zorgt er tevens voor dat de dochter van Ra’s Al Ghul haar introductie doet in het grotere verhaal en Central City. Toch duurt het erg lang voordat je er achter komt waarom niet alleen Nyssa al Ghul maar ook de Leaque nou precies in Central City is. De plottwist eraan verbonden zal de comic fans niet verrassen maar degenen die Arrow alleen van de serie kennen kunnen met smacht doorkijken.
Het word pas na de aflevering ‘The Climb’ echt duidelijk wat de intenties van deze moordadige organisatie en Ra’s Al Ghul zijn. In The climb gaat Oliver de confrontatie aan met de machtige Ra’s. Een van de beste vechtscenes uit de serie tot nu toe. Hoewel Oliver en ik weten dat hij Ra’s niet kan verslaan werd ik toch mee getrokken in de spanning, klassieke actieheld momentum zou verraden dat Oliver zou winnen maar de twist is heerlijk verfrissend.
De co-stars van Arrow kregen dit seizoen veel meer aandacht. Meerendeels dan, Roy voelde als een vergeten Character tot aan ong. De helft van het seizoen. De vriendschap van Digg en Oliver word tot het uiterste getest, de liefde tussen Oliver en Felicity bloeit op en ook Thea Queen krijgt een grote rol in het verhaal. De grootste verandering van een personage moet Laurel Lance zijn geweest. De dood van haar zus Sarah en de ontdekking hierop dat zij ook een masked vigilante was doet Laurel veranderen in the black canary. Reviews staan ze vol met spoilers, logisch. Toch wilde ik met deze review voor de fans van de Arrow serie, die niet de comics hebben gelezen, dit zo min mogelijk tot niet te doen. Hopelijk na het zien van dit seizoen begrijp je waarom.
Na het sterke tweede seizoen en het sterke begin van dit seizoen heeft Arrow het toch moeilijk gehad. Het verhaal slenterde met het ‘gezeur’ van Oliver over zijn ware doel en het duurde lang voordat de Arc van dit verhaal en zijn villains en Hero’s duidelijk werden. De serie heeft wat begrijpelijke kritiek te verduren gehad maar de schrijvers hebben aan alle fans belooft dat seizoen vier anders, beter en spannender word. Ik ben benieuwd!
